as time goes by....

 [from Multiply Feb 1, '09 3:27 PM]


ไม่รู้ว่านานกี่วัน กี่เดือนแล้ว
ที่ฟิล์มม้วนนี้พักพิงอยู่ในกล้องพลาสติกตัวเล็กๆ

ฟิล์มลักกี้ลดราคาเมื่อตอนนั้น ถูกถอดออกมา 
และตอนนี้ถูกผ่านกระบวนการจนกลายมาเป็นภาพแล้ว
เห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ กับรูปเมื่อหลายเดือนก่อน
จริงๆแล้วจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าถ่ายอะไรไปบ้าง
แต่พอได้เห็นรูป เหตุการณ์ต่างๆเมื่อตอนนั้น ก็หมุนวนเข้ามาเหมือนฉากหนังซ้ำ

บรรยากาศตอนไปเที่ยวหัวหินที่แห่แหนกันไปทั้งบาง
บรรยากาศตอนช่วงฝึกงานที่ต้องออกไปข้างนอกโน่นนี่ ถ่ายโน่นนี่มากมาย
หรืออยู่ที่ออฟฟิสที่มีต้นไม้ใหญ่และน้องแมวเพศเมียกลิ้งเกลือกไปมา

ฉันเลยคิดขึ้นมาว่า "เวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ"
ช่วงชีวิตของคนเราที่ดูเหมือนจะยาว
แต่อันที่จริงกลับสั้นนิดเดียวเอง

รู้สึกเหมือนอึดใจเดียว เวลาในชีวิตเรา ก็จะย่างเข้าปีที่ 24 แล้ว
ทั้งๆที่ไม่นานมานี้ยังใส่ชุดนักเรียนมัธยมอยู่เลย(ว่าไปนั่น)
ถึงตอนนี้ แม้แต่ชุดนิสิตก็จะไม่ได้ใส่อีกแล้ว (จริงๆจะใส่ก็ได้ แล้วแต่ระดับความหน้าด้านและโรคจิต)
ถ้าอย่างนั้น หายใจอีก2-3เฮือก ก็คงแก่ตายพอดีแหละ ฮ่าๆ

อีกหลายปีข้างหน้า ก็ไม่รู้ว่าเราจะเป็นยังไงบ้าง
เพื่อนๆ พ่อแม่ ผู้คนที่เรารู้จักมักจี่ทั้งหลายแหล่ จะทำอะไร อยู่ที่ไหน
ใครจะแต่งงานมีครอบครัวคนแรก บางคนอาจจะทำงานแล้วรุ่งพุ่งแรงเกิดดังขึ้นมาก็ได้
เราจะมีความสุข หรือทุกข์แค่ไหนกันในอนาคต 
จะได้หัวเราะอย่างสุดเสียงอีกหรือเปล่า แล้วตอนร้องไห้จะมีคนคอยมาปลอบใจอีกหรือเปล่า
จะถูกหลงลืม หรือ จดจำ...ไม่มีใครรู้ได้....
สิ่งต่างๆ จะค่อยๆ กลายเป็นอดีต 
ตัวเราเองคงได้แต่ปล่อยให้เป็นไป

ไม่มีใครรู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง
คนที่ต้องก้าวไปเจอสิ่งใหม่ๆ คงต้องกลัวกันทั้งนั้น ไม่มากก็น้อย
เพื่อนของฉันคนนึง บอกกับฉันว่า 
"เพิ่งรู้จริงๆ นะ ว่าไอ้คำว่า 'โชคดี'มันมีความหมายขนาดนี้ "
คำที่พูดกันติดปาก บางคนพูดไปทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ
กลับมามีความหมายเอาตอนที่เราจะต้องจากลากับใครซักคน เพื่อไปทำภารกิจสำคัญอะไรซักอย่าง
ซึ่งสำหรับฉันและเพื่อนๆ ภารกิจนั้นคือการออกมาทำงาน 
การเปลี่ยนจากเด็กเป็นผู้ใหญ่ ...

พวกเราไม่ต่างอะไรจากฟิล์มที่ถูกเอาออกจากกล้องมาล้างน้ำยา
ภาพที่ออกมาจะสวยหรือไม่ ขึ้นอยู่ว่าคนถ่ายจะถ่ายออกมายังไงก็จริง
แต่ส่วนหนึ่งก็อยู่ที่กระบวนการหลังจากนั้นด้วย
น้องฟิล์มม้วนนี้คงทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ตอนที่ถูกล้างๆๆ
กลัวว่าตัวเองจะลายเป็นฟิล์มเสีย หรือ ออกมาไม่สวยสมบูรณ์
เหมือนเราที่หวั่นๆเวลาออกมาเจอกับสังคมที่เปลี่ยนไป
กลัวตกงาน กลัวผู้คนจะจิกตี ทำร้าย

สุดท้าย ทั้งเรา ทั้งฟิล์ม ก็ทำได้แค่ลุ้น 
รอดูว่าจะออกมาเป็นยังไง
น้องฟิล์มก็รู้ผลกันไปแล้ว มีดีบ้างไม่ดีบ้าง พอกรุ๊บกริบ
เหลือแต่เรา ที่คงต้องมาลุ้นกันต่อ
ว่าตัวเรานี้จะรุ่งหรือริ่ง 

ขอให้เรา 'โชคดี'อย่างน้องฟิล์ม 'ลัคกี้' แล้วกัน
ลัคกี้ที่มีชีวิตด้อยค่า ราคาถูก แถมยังอ้อยอิ่งอยู่ในกล้องตั้งหลายเดือน
แต่น้องเค้าก็ยังรอดชีวิตมาได้นะตัวเอง ฮ่าๆๆ

ภาวนาให้เพื่อนๆทุกคน 'โชคดี'เช่นกัน
และ
ขอบคุณที่เกิดมาเป็นเพื่อนกัน

บ๊ายบาย :)