เสีย/ได้

คนทุกคนมีนิสัยเสียกันทั้งนั้น
พระท่านว่า "หาคนที่มีแต่ความดี ... ไม่มีวันเจอ"
ถึงอย่างนั้น โลกไม่ได้ดาร์กขนาดนั้น
ไม่ได้หมายความว่านิสัยเสียที่มีจะต้อง 'เสีย' ไปตลอด
เสียแล้วก็ซ่อมได้ (ยกเว้นใครคิดว่าดีก็ทำต่อไป)

พอเจอจุดที่มันทำงานผิดเพี้ยน
เห็นแล้วว่ามันทำให้ชีวิตพังยังไง
เราก็แก้มันซะ

แก้แล้ว ดีแล้ว เราจะสัมผัสได้เอง
นั่นถือเป็นรางวัลยิ่งใหญ่ในชีวิต
อย่าคาดหวังให้ใครมาเห็น
มายอมรับในตัวเรา
มันไม่ 'ได้' อะไรขึ้นมาหรอก

แม้จะมีคนยินดีกับความเปลี่ยนแปลงของเรา
แต่ก็ต้องมีบางคนที่ยังมองเห็นแต่นิสัยเสียของเรา
แม้มันจะเป็นเรื่องในอดีตไปแล้วก็ตาม
สิ่งที่เขาเห็นมันคือความทรงจำ เป็นภาพติดตา

นั่นอาจจะมาจากเหตุผลหลายอย่าง
เช่น ปัจจุบัน...เขามองเราจากที่ไกลจึงสัมผัสไม่ได้
หรือเขาไม่อยากให้ความสำคัญ
หรือโหดหน่อย คือเขาอยู่-กินกับคำว่า 'อคติ' ไปแล้วเรียบร้อย

เราก็อย่าได้เก็บมาใส่ใจ
อย่า 'เสีย' ใจกับความคิดของเขา
อย่า 'เสีย' ดายกับเรื่องที่เคยทำพลาด

เราจะ 'เสีย' อะไรอีกทำไม?
ในเมื่อวันนี้เราก็ 'ได้' มีความสุขที่ 'ได้' ทำสิ่งดีๆ แล้ว