ไทม์แมชชีนกระดาษ

ไทม์แมชชีนนี้เป็นแผ่นบาง มีรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า และพาเรากลับสู่อดีต ด้วยวิธีง่ายๆ
ไม่ต้องกดปุ่มหรือโยกคันโยกอะไรให้วุ่นวายอย่างในหนังไซไฟที่มีให้เห็นๆกัน
หากแต่เพียงจ้องเข้าไปในกรอบสี่เหลี่ยมนั้น มันจะพาเราย้อนกลับสู่อดีตโดยไม่มีข้อแม้


วันนี้ฉันใช้ไทม์แมทชีนนั่น ย้อนไปในหลายที่ หลายช่วงเวลา
ดูเหนือจริงใช่มั้ยล่ะ แต่อย่าเพิ่งอิจฉาไป มันไม่ใช่ของวิเศษอะไรหรอก
ฉันแค่นั่งดูรูปถ่ายเก่าๆ ก็เท่านั้นเอง


บ้านหลังเก่าของฉันที่ต่างจังหวัด มีประตูหน้าบ้านเป็นกระจก
ฉันมักนั่งมองออกมาเวลาฝนตก หรือเวลาที่พ่อกับแม่ออกไปข้างนอกกัน
และจะไม่อยากมองออกไปเลย เวลากลางคืนหลังจากดูหนังสยองขวัญซักเรื่องทางทีวี
หน้าบ้านมีโอ่งมังกร 2 ใบ ตั้งอยู่ท่ามกลางดงเฟิร์นซักพันธุ์หนึ่งที่ย่าปลูกไว้
ตรงนั้นเป็นมุมอันตรายในช่วงฤดูฝน เพราะมักจะมีกบ อึ่งอ่าง หรือคางคกมาซุ่มอยู่เสมอ
ดูๆ ไปทำให้รำลึกได้ว่าตอนเด็กๆ ชอบออกมานั่งที่ม้าหินหน้าบ้านบ่อยๆ
ตรงนั้นเป็นมุมโปรดของทุกคนในบ้าน ไม่เว้น 'เจ้าปุนจิ' น้องหมาบางแก้วที่แม่ฉันเลี้ยงไว้

ช่วงที่อายุยังไม่เกิน 10 ขวบ ฉันจะถูกแม่จับแต่ตัวทำผมตลอดเวลา
แม่บอกว่า อยากให้ฉันเป็นเด็กผู้ชาย จึงชอบจับฉันแต่งตัวแบบ ทอมบอย
ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืดตัวใหญ่ๆ กับหมวกแก๊บ (ซึ่งย่ามักจะบอกให้เอาเสื้อเข้าข้างในกางเกงด้วย เพราะกลัวจะดูไม่เรียบร้อย)
นอกจากนั้น ฉันยังได้รับเสื้อผ้าจากพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันจำนวนมาก
ฉันจึงมีชุดกรุยกราย กระโปรงบานเป็นสุ่ม อันเป็นสไตล์ประจำของคุณพี่เค้า อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน


กลับมาที่ปัจจุบัน....


ฉันนั่งอยู่ที่ห้องพัก กรุงเทพ เมืองหลวง....
ไม่มีม้าหิน ไม่โอ่งมังกร ไม่มีประตูกระจก หรือชุดกรุยกรายพวกนั้นอีกแล้ว
มีเพียงรูปถ่ายแผ่นบางที่แนบอยู่ในอัลบั้มรูป ที่ช่วยย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่าอดีตสวยงามแค่ไหน
ฉันเคยหัวเราะ ร้องไห้ หรือพูดจาได้อย่างอิสระมาก่อน
ฉันเคยมีคนคอยปกป้องเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
รูปถ่ายเหล่านั้นทำให้ความทรงจำที่เลือนลางชัดเจนยิ่งขึ้น


ขอบคุณไทม์แมชชีนกระดาษ
วันนี้...ชีวิตที่ขมุกขมัวของฉัน สดชื่นขึ้นเป็นกอง
 :)