ขดก้อนยุ่งเหยิง

มันแทรกตัวอยู่ท่ามกลางอากาศ
ในความว่างเปล่า ดวงตาไม่อาจพิสูจน์ว่ามีอยู่
กลับสัมผัสได้ถึงอณูกดดัน กรีดแทง ไม่ทราบที่มา
ล่องลอยคละคลุ้ง ติดต่อเราผ่านลมหายใจ

รู้ตัวอีกที ฉันกลายเป็นขดก้อนยุ่งเหยิง
ยากจะหาปลายสุดของการเริ่มต้นและจบสิ้น
เมื่อพันกันแน่น ฉันเริ่มไม่อยากขยับตัว ไร้ซึ่งความรู้สึกใด
เพียงแค่ตื้อตัน ...ฉันเป็นใคร ทำสิ่งใด เพื่ออะไร
กลายเป็นคำถามที่ยากจะตอบ

ฉันยังคงเกเร ไม่พยายาม
ปล่อยให้กระดาษข้อสอบเปลี่ยวเหงา ปราศจากตัวหนังสือ